Rozdział 9

Rola miłości w rozwoju ludzkości

Według essenceizmu celem ludzkości powinno być stworzenie cywilizacji miłości. Wynika to z sensu istnienia Bytu Pierwoistnego. Ukształtował On dla nas środowisko życia, aby w warunkach świata fizycznego ludzie mogli dojść do doskonałości osobistej. Gdy ją osiągną, to wówczas w formie osoby duchowej będą mogli być partnerami swego Stwórcy, przebywając z Nim wiecznie w sferze poza czasem i przestrzenią.

Dojrzałość osobistą osiąga się w pierwszej kolejności, zdobywając wiedzę o stworzonym wszechświecie. Cały system edukacyjny, naukowy i kulturowy powinien temu służyć. Dzięki temu będzie można zrozumieć ogrom miłości Stwórcy, którą przelał na ludzkość. Ta wiedza pomoże odczuć Jego Serce. Po drugie, stan większej dojrzałości osobistej osiąga się również dzięki zarządzaniu stanem przyrody oraz przyjmując odpowiedzialność za ochronę ważnych miejsc do życia na Ziemi. Chodzi o tworzenie coraz doskonalszych rozwiązań, które będą służyć przyszłym pokoleniom. Tak robią ci, którzy czują się spadkobiercami dzieła Stwórcy wszechświata. To też ci, którzy są Mu wdzięczni za piękno tego świata i chcą Mu powiedzieć, że kochają Go jak swego Ojca. Po trzecie, kluczową formą osiągania dojrzałości, a dokładnie doskonałości osobistej, jest doświadczenie miłości dziecięcej, małżeńskiej i rodzicielskiej. Przeżywając właściwie te trzy rodzaje miłości, ludzie mogą osiągnąć najwyższy poziom uczuciowości, który umożliwi im duchową harmonię z Bytem Pierwoistnym.

Miłość dziecięca to rodzaj miłości „pionowej”, gdyż jest ona ukierunkowana na przyjmowanie jej od ojca i matki. Najlepiej, aby dziecko nieprzerwanie chłonęło tę miłość i jakby nasiąkało nią, ponieważ stanowi ona niezbędny czynnik wzrostu dla osoby duchowej człowieka. Dziecko odwzajemnia rodzicom to uczucie, na przykład przez radosne gaworzenie, spontaniczną radość, żywiołową zabawę czy posłuszeństwo wobec sprawujących opiekę rodzicielską.

Miłość małżeńska to miłość partnerska, czyli rodzaj miłości „poziomej”. Jest ona bardzo ważna w rozwoju osoby duchowej każdego człowieka, gdyż jest źródłem nauki służenia drugiej osobie. Uczy równowagi między podporządkowaniem się a dominacją wobec partnera. Przypada na najbardziej chłonny okres w życiu człowieka i ma doprowadzić osobę duchową do jak najpełniejszego poznania zasad i praw rządzących wszechświatem.

Miłość rodzicielska to znów rodzaj miłości „pionowej”, której głównym celem jest przyjmowanie na siebie odpowiedzialności za drugiego człowieka. Dla osoby duchowej rodzica okres ten oznacza jeszcze inny poziom rozwoju ludzkich umiejętności. Chodzi o uczucie wobec podległej nam przyrody, nawet w ograniczonym wobec naszych możliwości zakresie.

Dodam na zakończenie jeszcze miłość wynikającą z prawdziwej przyjaźni. Warto o nią zabiegać, ponieważ miłość dziecięca, małżeńska czy rodzicielska skupia się jedynie na rodzinie. Przyjaźń jest formą miłości łączącą różnych ludzi. To ona buduje prawidłowy stan społeczny, a potem również narodowy i światowy. W ten sposób czyni z nas obywateli świata.