Rozdział 12

Idea przyrody w essenceizmie

 (idea wszechstworzenia)

Wnikliwa obserwacja przyrody, nazwanej przez essenceizm wszechstworzeniem, daje szanse zrozumienia mechanizmów istnienia wszechświata. Dzięki tej obserwacji można narzędziami essenceizmu wykazać konieczność istnienia Bytu Pierwoistnego.

Essenceism pokazuje, że całe wszechstworzenie z wyjątkiem człowieka, odzwierciedla precyzję stwórczego planu Stwórcy. System potwierdza, że wszechstworzenie automatycznie dochodzi do stanu pierwotnie ustalonego przez Stwórcę. Wszelkie formy materii oraz żywa przyroda mają przewidywalną i określoną stabilność oraz zakodowaną drogę do doskonałości. Dlatego tak precyzyjnie potrafimy określić prawa istniejące we wszechświecie oraz przewidywać zachowanie się materii. Posiadając tę wiedzę, możemy też wpływać na przemiany zachodzące w przyrodzie. To potwierdza właściwy cel stworzenia, to znaczy zaistnienie doskonałego człowieka – partnera wobec Bytu Pierwoistnego.

Powiedzenie biblijne: „na obraz i podobieństwo Boga”, to funkcja Bytu Pierwoistnego, która znajduje swoje odbicie w powszechnej dwubiegunowości wszechstworzenia. Z obserwacji przyrody wynika bowiem, że w sposób powszechny odziedziczyła ona tę ważną cechę po swoim Stwórcy. Wszystko, co pochodzi od Bytu Pierwoistnego, ma dwie wersje. Dowodem na to jest fakt równowagi ładunków dodatnich i ujemnych, a w szczególności protonów i elektronów na najniższym szczeblu rozwoju materii. Na wyższych jej poziomach dostrzegamy harmonię między kationami i anionami, nierozerwalność biegunów magnetycznych i elektrycznych, równowagę siły odśrodkowej i dośrodkowej w ruchu orbitalnym, a także równoczesne działanie siły akcji i reakcji. Jeszcze wyżej dostrzegamy harmonię elementów męskich i żeńskich u roślin i u zwierząt. Ta dwubiegunowość lub dwupłciowość w całej przyrodzie stanowi podstawowy mechanizm rozwojowy. Faktem jest, że to dwubiegunowe źródło życia nie kształtuje się od nowa w łonie każdego konkretnego stworzenia, ale jest przekazywane od wieków z pokolenia na pokolenie. Oczywiście na końcu trzeba podkreślić równoległe istnienie dwu płci wśród ludzi.

Zatem źródłowa dwoistość u Boga, tworząca w Nim harmonijną jedność, dzieli się w trakcie aktu twórczego na dwa odrębne bieguny lub na dwa odrębne byty. Ponieważ jednak wywodzi się z jednego zespolonego Źródła, to ma tendencję do jednoczesnego pozostawania w idealnej równowadze lub do naturalnego jednoczenia się. To zjawisko napędza od zawsze niekończący się proces rozmnażania, a także rozwój we wszechświecie.

Następnym punktem idei przyrody essenceizmu jest problem sensu i celowości istnienia wszechświata. Znane pytanie – co było pierwsze: jajko czy kura? – można odnieść do oceny stanu wszechświata, w szczególności do powstania przyrody i przemian ewolucyjnych. Essenceizm zauważa, że obraz istniejącej rzeczywistości wszechświata musiał najpierw powstać w planie stwórczym Bytu Pierwoistnego, i to w odwrotnej kolejności, niż sugerowana przez badaczy procesów przemian ewolucyjnych. W świetle analizy przeprowadzonej w myśl zasad essenceizmu, prawdziwe jest stwierdzenie, że to człowiek zaistniał jako pierwszy i główny powód powstania wszechświata. Właśnie jemu potrzebna była przyroda w różnym stadium rozwoju: zwierzęta, rośliny, pierwotniaki, minerały, atomy i w końcu cząstki elementarne wywodzące się z niewidzialnej energii. Dlatego wizja rzeczywistości zrodziła się najpierw w planie Stwórcy jako ciąg niezbędnych procesów poprzedzających pojawienie się człowieka. Wszystko to, począwszy od cząstki elementarnej i atomu, a skończywszy na rozwiniętych formach życia, dochodzi do doskonałości na swoim poziomie. W ten sposób poszczególne formy przyrody osiągają swoją ostateczną formę, tak jak to było pierwotnie zaplanowane przez Byt Pierwoistny. To On, w czasie realizacji Swego dzieła, dodawał potrzebny „zastrzyk” nowej myśli i energii, zgodnie z przewidzianymi w pierwotnym planie potrzebami. Tworzył każdy kolejny poziom, który nieuchronnie zmierzał do doskonałości. Zatem ogólnie można przyjąć, że ewolucja pokazuje prawidłowo część procesów zachodzących na Ziemi, ale jej perspektywa jest ograniczona i nie pozwala w pełni wyjaśnić sensu powstania wszechświata. Jest jak rzeka, która płynie do celu wyżłobionym przedtem korytem.

Przytoczone powyżej obserwacje przeczą potocznemu pojmowaniu teorii ewolucji. Oczywiście naukowcy zauważyli te zjawiska i próbują inaczej interpretować zmiany w naturze, na przykład za pomocą mutacji. Jednak żadna teoria nie zmieni faktu, że aby coś mogło przejść z formy niższej do wyższej, musi nastąpić twórczy wkład „know-how”, który nie może pochodzić znikąd. W tym widać rolę samego Stwórcy.

W całym wszechświecie panują uniwersalne zasady istnienia, które zastaliśmy i które tylko poznajemy. Skrupulatnie odkrywamy już istniejące i działające niezależnie od nas prawa fizyki, chemii, biologii, czyli prawa przyrody. Są one poznawalne i wskazują na logiczną całość. Przykładem jest uniwersalność kodu genetycznego, którym rozszyfrujemy informację o budowie białek zapisaną w DNA komórek każdego organizmu. Świadczy to o prawdopodobieństwie istnienia jednego inteligentnego źródła.

Porównując osiągnięcia ludzkości w dziedzinie nauki i techniki ze strukturami istniejącymi na naszej planecie oraz w całym kosmosie, musimy dojść do wniosku, jak znikoma jest nasza wiedza i jaki ogrom tajemnic jeszcze przed nami. Zastaliśmy bowiem niezwykle bogatą przyrodę i skomplikowany wszechświat, których na pewno sami nie stworzyliśmy i które poziomem zawartej w nich wiedzy gigantycznie przewyższają wszystkie osiągnięcia naszej cywilizacji z ostatnich tysięcy lat.

Dalszy ciąg tych rozważań znajduje się w rozdziale: „Gdzie i jak powinien żyć człowiek”.