Rozdział 8

Doskonałość Boga

Doskonałość oznacza stan maksymalny, to znaczy, że w danej rzeczywistości nie może istnieć coś jeszcze bardziej doskonałego niż ustanowiona doskonałość. Jest tak, ponieważ jest to stan ostateczny. Podobnie do tego stanu, nie może istnieć jeszcze coś bardziej nieskończonego niż nieskończoność lub coś bardziej absolutnego niż stan absolutny.

Doskonałość jest jednym z głównych atrybutów Boga. W jego przypadku, jako że jest absolutnym Bytem Pierwoistnym, mówimy o absolutnej doskonałości. Oczywiście, dotyczy to też wszystkich pozostałych Jego atrybutów.

Zatem Bóg-Stwórca jest dla nas Bytem doskonałym, wiecznym i zupełnym, to znaczy niezależnym od niczego i od nikogo. Ma być po prostu Bogiem „bezwarunkowym”. To, czego dokonał, musi być takie samo jak On. To samo dotyczy Jego Praw i Zasad. Te raz ustanowione, stają się prawami natury i nie podlegają zmianie. Są po prostu doskonałe. On nie poprawia i nie udoskonala Samego Siebie. To samo dotyczy Jego dokonań. Dzieło raz uznane przez Niego za doskonałe, kończy Jego działalność w tym zakresie.

Na przykład dla człowieka wszystko zostało przygotowane, ukształtowane zostały odpowiednie prawa i proces rozwoju. Niektórzy, a wśród nich ja, nazywają to Bożą Opatrznością. Stwórca już nie potrzebuje nic dodawać, poprawiać czy zmieniać w prawach i zasadach Swojego stworzenia, gdyż stworzył w pełni doskonałą koncepcję istnienia dla całego wszechstworzenia, w tym dla ludzi. W Ogrodzie Eden zapoczątkował dla ludzkości drogę do doskonałości, będącą naszą drogą życia na całą nieskończoność. Temu właśnie służy Jego Opatrzność. Nie może stawiać nowych wymagań i warunków dla Swoich dzieci, ponieważ stałby się wówczas Bogiem niedoskonałym.

Warto również zrozumieć fakt, że jeśli doskonały Bóg akceptuje Swoją obecnością jakiś stan, to automatycznie nadaje mu status doskonałości. Stąd nie może On bezpośrednio angażować się w coś, co dopiero jest rozpoczętym i wciąż rozwijającym się dziełem, czyli takim, które jeszcze nie osiągnęło stanu doskonałości. Jego prawa są na tyle doskonałe, że powinny doprowadzić każdą zaczętą przez Niego rzecz do stanu doskonałości. Dopiero wtedy, po osiągnięciu tego stanu, Bóg może daną rzecz przyjąć do Swojej świadomości. Od tego momentu będzie ona miała status doskonałości.

Reasumując, Bożym celem jest nieustanny postęp. Rozwijając swoje dzieło, jako doskonały Stwórca nie wraca do już dokonanego i zakończonego etapu, aby coś w nim poprawić. Gdyby tak robił, byłby Bogiem niedoskonałym. Tworzy zatem dzieła, które nie wymagają korekty. W innej rzeczywistości niż Boska określenie doskonałości jest w pewnym sensie trudniejsze, gdyż zależy od zakresu istnienia i działania tego, którego dotyczy stan doskonałości.

Stwórca przekazał człowiekowi część Swojego dzieła przeznaczonego do dalszego rozwoju. W takim razie jest to rozwój prowadzony już przez innego twórcę, który w oparciu o odziedziczone dzieło tworzy nową rzeczywistość. Przekazanie przez Boga Swego dzieła człowiekowi oznacza koniec Jego roli, nawet jeśli to dzieło jest w stanie surowym. Dla Stwórcy stanowi ono skończoną całość, czyli stan, który sobie zaplanował. Dalej całą odpowiedzialność przejmuje nowy „stwórca”. Oznacza to istnienie niższych niż Boski szczebli doskonałości dla innych istot i zjawisk. Człowiek w swoim rozwoju przechodzi przez różne szczeble doskonałości dotyczące fizycznej obecności w rozwijanym przez siebie środowisku. Niezależnie od sytuacji stale są obecne przy nim prawa Boskiej Opatrzności. Jednak tym razem to człowiek powinien doprowadzać do doskonałości towarzyszące mu byty. Równocześnie ostatecznym celem dla niego jest doskonałość Boska, która powinna być rezultatem jego fizycznego życia na Ziemi.

Podsumowując, Bóg po uruchomieniu swego doskonałego prawa sukcesywnie doprowadza wszystko do doskonałości. Jedynym wyjątkiem od tej zasady jest człowiek, który w oparciu o to prawo musi sam dojść do Bożej doskonałości.

Poruszam to w osobnym rozdziale pt. „Człowiek wobec Boga”.

Dla uzupełnienia tych stwierdzeń odsyłam do następnego rozdziału:

Rozdział 9: Bóg - Absolutne Dobro

 

 

 

 

 

 

Essenceizm -

Analityczny system dla zrozumienia istnienia Boga, świata duchowego i wieczności człowieka

 

 Treść tej strony internetowej to książki o systemie analitycznym essenceizm oraz:

                                                  Teoria Wiecznego istnienia

 1. Essenceizm 1 - “Bóg nie jest z tego świata”zrozumienie Boga

 2. Essenceizm 2 - “My jesteśmy z tego świata” - zrozumienie człowieka

 3. Essenceizm 3 - “Zło jest z tego świata” - zrozumienie zła

 4. Essenceizm 4 - “Wizja nie z tego świata” - zrozumienie świata

 5. Essenceizm 5 - “Wieczność nie jest z tego świata” - zrozumienie wieczności

 6. Essenceizm 6 - “Nieprawdziwi bogowie z tego świata” - zrozumienie roli religii

 7. Essenceizm 7 - “Miłość z tego i nie z tego świata” - zrozumienie siły miłości

    Wprowadzenie:  Zarys Teorii Wiecznego istnienia - broszura informująca o tej teorii