Rozdział 4

Prawdziwa miłość od Jezusa

Chociaż Jezus Chrystus jest przede wszystkim centralną postacią chrześcijaństwa, to dla większości ludzi na Ziemi pozostaje wielkim autorytetem miłości. Szkoda, że chrześcijaństwo nie rozpropagowało lepiej tego faktu, zamiast głosić swoje dogmaty. Wobec tego essenceizm próbuje na nowo pokazać wizję miłości prezentowaną przez Syna Bożego.

Badając za pomocą narzędzi essenceizmu dokonania Syna Bożego, nie mogłem nie wziąć pod uwagę faktu, że być może moje wnioski będą dla wielu trudne do przyjęcia. Od wieków w przestrzeni społecznej panują poglądy ukształtowane przez liderów religijnych. Powstały one w złej rzeczywistości niemającej nic wspólnego z właściwą koncepcją świata pochodzącą od Stwórcy. Niestety w rzeczywistości podległej Szatanowi udało się stworzyć tak „zabetonowane” poglądy, że trudno dziś wyobrazić sobie ich zmianę.

Analizując ducha wypowiedzi Jezusa, można dojść do wniosku, że Jego nauki dotyczące zmiany naszej złej rzeczywistości, nie zostały do dziś wprowadzone w życie. Dotyczy to przede wszystkim zrozumienia, że w świecie pod kontrolą Szatana miłość do drugiego człowieka jest główną metodą mogącą zmieniać ludzkie postępowanie. Na przykład uznanie godności dziecka Bożego w człowieku mogłoby doprowadzić do pokochania każdego przeciwnika. To samo dotyczy bezwarunkowego przebaczenia krzywd doznanych od innych ludzi. Pomimo że są to warunki trudne do spełnienia, to jeśli religia chrześcijańska chciałaby naprawdę dziedziczyć miłość Jezusa, to ludzie wiary powinni spełnić te warunki, a przynajmniej powinni to zrobić liderzy tej religii. Niestety tak się nie dzieje.

Aby dobrze odczytać nauki Syna Bożego o prawdziwej miłości, postanowiłem porównać je z rozpoznanymi przez essenceizm przymiotami i atrybutami Bytu Pierwoistnego. Pewnym ograniczaniem tej analizy od strony chrześcijaństwa było to, że te nauki dotarły do naszych czasów jedynie jako świadectwa spisane z dużym opóźnieniem oraz w innym języku niż używał Jezus. Powstały zatem wiele lat po Jego odejściu. Z tego względu są one trudne do przyjęcia przez naukę.

Przykładowym zjawiskiem w tej analizie jest problem odpuszczania grzechów. Syn Boży, głosząc zapowiedź przyszłego Królestwa Niebieskiego, w którym byłaby tylko miłość, chciał przygotować sumienia ludzi na ten dar. W takim razie, dzięki obietnicy Miłości od Boga, mógł odpuszczać nasze grzechy. Nie był to jednak akt władzy, ale odsunięcie w niepamięć złych uczynków, aby pozostała tylko dobra osobowość danego człowieka. Przytoczył nawet przypowieść, jak to dobry ojciec puścił w niepamięć grzechy swego marnotrawnego syna. Wychodząc z takiej wiedzy trzeba stwierdzić, że proces odpuszczania grzechów przez duchownych chrześcijańskich ma zupełnie inny charakter. Połączony jest on bowiem z aktem ich władzy sprawowanej, jak sami twierdzą, w imię Jezusa Chrystusa. Tworzy to mechanizm wymuszania szeregu warunków połączonych z wiernością wobec przepisów konkretnego związku wyznaniowego. „Edukacyjna” pokuta jest zjawiskiem obcym duchowi nauczania Jezusa. Tłumaczył on jasno, że lekarstwem na zło jest miłość. Ogólnie takie postępowanie wyznań religijnych jest sprzeczne ze sposobem Jego działania.

Nasza miłość jest energią kierowaną wolą z pewnym udziałem intelektu. W przypadku Bytu Pierwoistnego Jego Miłość wypływa z Niego jako strumień Energii kierowanej Wolą i Intelektem. Inaczej mówiąc, strumień Pierwoistnej Miłości wypływa z Jego Serca, bazując na doskonałej harmonii wszystkich Jego przymiotów. Cały ten proces Stwórca przekazał ludziom, a więc każdy z nas również powinien tak postępować. Dzięki poznaniu takiego Wzorca możemy zrozumieć, że człowiek, który osiąga doskonałość, dziedziczy od Stwórcy Jego sposób działania.

Postępowanie Jezusa kierującego się bezwarunkową miłością, musiało bardzo przeszkadzać ówczesnym hierarchom. Dość szybko zorientowali się, że mają do czynienia z niezwykłą osobowością. Na dodatek doszli do wniosku, że poglądy Jezusa są tak radykalne i tak niebezpieczne dla ich pozycji w społeczeństwie, że postanowili Go usunąć. Zatem o losach Jego misji w społeczeństwie izraelskim zdecydowała siła władzy, a nie siła miłości. Po Jego ponownym pojawieniu się w postaci osoby duchowej apostołowie zrozumieli konieczność dalszego działania na rzecz zbawienia zapoczątkowanego odkupicielskim aktem ich Mistrza. Stali się wędrownymi nauczycielami wiedzy o sile miłości mogącej w pełni zbawić świat. Według mojego systemu można ich nazwać obieżyświatami. Ta nazwa określa, że prowadzone dzięki nim zbawianie świata odbywało się przez indywidulne przekazywanie nauk Syna Bożego, jakby z „ust do ust”. To najlepszy sposób przekazywania miłości: od człowieka do człowieka.